Τηλέμαχος ο Δαγκοκάβλης

Την επαύριον των Φώτων

Χειμών προαναγγελθείς υπό τηλεδιάυλων

κι επιπροσθέτως των εσχάτως γνωστών κοινωνικών δικτύων

Ενέσκηψε βαρύς χειμών, λέγω,

Photo by icon0.com on Pexels.com

εις την νήσον

Κακοκαιρία και ψύχος θανατηφόρον διαπεραστικόν, χιών εις τα ορεινά και άνεμος ανηλεής

Ήτις, αμερικανοπνεύστως υπό τινών δοκτόρων του Αστεροσκοπείου

Διαδοχικώς απεκλήθη Ραφαήλ, Σοφία άμα τε και Τηλέμαχος (το γένος αλφαβητικώς αλλάζοντες και αλαλάζοντες οι σοφοί)

Και υπό ημών των χυδαϊστί ομιλούντων απλώς Δαγκοκάβλης, όστις παλαιόθεν γνώριμος και Γεναριάτικος Σκατόκαιρος απκαλούμενος

Υπό την ταπεινήν την στέγην μας ανάβουν διαδοχικώς και ταυτοχρόνως

Θερμάστραι ηλεκτρικαί, θερμάστραι πετρελαίου, θαυμαστά κλιματιστικά μηχανήματα όπου τον του ηλεκτρικού ρεύματος διμηνιαίον λογαριασμόν κατακρεουργούν ασπλάχνως και ασυστόλως

Και εις μνήμην θαλερού οτζακίου ή μην και αναμιμνησκόμενοι ντιντινισμένης ξυλόσομπας κλαίγομεν πικρώς , όπου εις το εκ βορειοχώρων χωρίον μας δεν είμεθα να θερμανθεί σώμα τε και ψυχή.

Ουδόλως  αποθαρρυνόμεθα.

Με ευγενή και θερμαντικά βραστικά και αποστάγματα, βαρείας μπατανίας ου μην και εφαπλώματα και προ πάντων εναγκαλισμούς θερμούς υπό του φωτός κανδήλας παθητικής, πορευόμεθα, θερμαινόμεθα, αγαπώμεθα εις τους καιρούς Τηλεμάχου του Δαγκοκάβλου.

Έρρωσθε.

Το κρύο των νησιών

Είναι αλλιώτικο το κρύο των νησιών

Δε φτάνουν τα ρούχα που φοράς για να σε προστατεύσουν

Ούτε καλοριφέρ και ζεστό διαμέρισμα

Φτάνει στο κόκαλο και σε τρυπά

Ο άνεμος εκείνος ο ψυχρός που πίσω σε σπρώχνει

Σκυφτοί περαστικοί στην προκυμαία

Σέρνουν με κόπο το βήμα τους

Μούσκεμα γίνονται με μια ριπή απ’ το κύμα

Σπρώχνουν τη μοναξιά και τη θλίψη τους

Βήμα το βήμα

Πασχίζοντας να φτάσουν

Σε μιαν αβέβαιη υπόσχεση θαλπωρής

 

Είναι αλλιώτικο το κρύο των νησιών

Μοιάζει στης ψυχρής και σκοτεινής γέφυρας τις ανταύγειες

Μοιάζει στους παγωμένους μπουλμέδες που σου τρώνε τη σάρκα

Στις άδειες κιτρινισμένες από τους καπνούς καμπίνες μοιάζει

Με ξεχασμένα ημερολόγια και καρτ ποστάλ στον καθρέφτη

 

Είναι αλλιώτικο το κρύο των νησιών

Τόσο που δεν το πιάνουν οι στεριανοί

Στις πόλεις τους τις φωτεινές παγιδευμένοι

Εμείς

Χτυπάμε τις παλάμες μας να ζεσταθούν

Φτύνουμε το αποτσίγαρο στα νερά του λιμανιού

Πίνουμε ένα κονιάκ μπόμπα στα όρθια

Περιμένοντας

-για τώρα και για πάντα-

Τον απόπλου.

Η σατανική καφετιέρα

Κάπως έτσι αν θυμάμαι καλά ήταν ένα από τα αξεπέραστα αρθράκια του Umberto Eco στην τακτική του στήλη στο Espresso. Ήρθε η ώρα να τον δικαιώσω μετά από χρόνια τον αγαπημένο καθηγητή.

Είπαμε μέρες που είναι να κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας. Και διαλέξαμε μια από τις σύγχρονες, ντιζαϊνάτες κι αποδειγμένα καλές καφετιέρες. Ξέρετε, αυτές που φτιάχνουν καφέ και άλλα ροφήματα με κάψουλες (σου στοιχίζει ο κούκος αηδόνι, αλλά είναι άλλη ιστορία). Υπερπροχωρημένα πράγματα, αλλά και ο καφές καλός, η τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου κ.λπ.

Διαλέγουμε μέσα στη ραστώνη το χτεσινό απόγευμα Πρωτοχρονιάς να εγκαινιάσουμε το νέο μας απόκτημα. Να φτιάξουμε ένα εσπρεσάκι  ό,τι χρειάζεται για να ανοίξει το μάτι μετά από πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.  Όλα έτοιμα, η καφετιέρα ξεπακετάρεται και είναι έτοιμη να μπει σε δράση. Αμ δε!

Ξεκινάμε τη διαδικασία. Κάτι μασκαρατζίδικα πράγματα που έλεγε κι ο Ζήκος. Να μοντάρουμε, να βάλουμε κάτι μπλιμπλίκια με barcode για να ξέρει η ρουφιάνα η καφετιέρα τι καφέ θα φτιάξει. Τα κάνουμε όλα σωστά. Μπα… Κρανίου Τόπος. Η καφετιέρα ανάβει τα λαμπάκια της και μας κοιτάει ακούνητη κι αδιάφορη.

Ανοίγουμε το εγχειρίδιο, το manual (γραμμένο όπως έλεγε πάλι ο Eco από ηλίθιους για πιο ηλίθιους). Πάλι βήμα βήμα η διαδικασία: τίποτα. Επιστρατεύουμε τη συλλογική σοφία του νοικοκυριού μας. Μήπως έτσι, μήπως αλλιώς; Τίποτα.  Πέφτουν κάτι καντίλια ανελέητα στους γερμανούς κατασκευαστές, στον καπιταλισμό, στις υπεραγορές, στην κακή μας τη μοίρα. Μετά καταφεύγουμε στο διαδίκτυο. Και στο youtube είναι ένας εγγλέζος τυπάς που κάνει βήμα βήμα καφέ στη σατανική καφετιέρα και μας το δείχνει. Εδώ είμαστε λέμε…  Κολοκύθια. Στο τέλος του βίντεο ο εγγλέζος (ο παλιοκερατάς!)  πίνει απολαυστικά το εσπρεσάκι του, εμείς έχουμε μείνει … (να μην πω με τι) στο χέρι.

Παίζει να έχει πρόβλημα οπότε θα την πάμε πίσω. Παίζει να είμαστε όντως τόσο ηλίθιοι και να έχουμε κάνει κάτι λάθος. Παίζει ακόμα να είναι τόσο περίπλοκη που για να πιείς ένα ρημαδοκαφέ να πρέπει να μπεις σε εργαστήριο της NASA. Στο μεταξύ με τη σατανική καφετιέρα, που έχει μείνει αγέρωχη στον πάγκο της κουζίνας, ανταλλάσσουμε βλέμματα μίσους, και της μουρμουρίζω κατάρες με σφιγμένα δόντια. Δεν απαντά. Πλήρης απαξίωση.

Θα τη βρω την άκρη που θα πάει. Ωστόσο σήμερα το πρωί κατέφυγα στην παραδοσιακή, πολύχρονη, σίγουρη, σταθερή, συνεπή, δοκιμασμένη λύση. Μπρίκι, αναπτήρας, γκαζάκι.

Ο ταχυδρόμος πέθανε;

 

 

Ξεκάθαρα και από την αρχή. Αγαπάω τα ταχυδρομεία και τους ταχυδρόμους! Μου έχουν προσφέρει πολλά παραπάνω από όσα θα μπορούσα ποτέ να ανταποδώσω στη ζωή μου. Γράμματα του πατέρα. Χριστουγεννιάτικες ευχές κάτω από το δέντρο. Κάρτες φίλων. Καρτ Ποστάλ. Μεγάλες ερωτικές αλληλογραφίες. Αλληλογραφίες του χαβαλέ για βιβλία, σινεμά, λογοτεχνία. Εσώκλειστες κασέτες με μουσική από την πατρίδα. Φωτογραφίες. Ποστ ρεστάντ τις μέρες της μεγάλης μοναξιάς και φτώχειας.

Δεν θα ξεχάσω την ένταση, όταν στην Via Porretana και στην Andrea Costa στη Μπολόνια, στη Γ. Ανδρούτσου στο Κουκάκι, στη Σπηλαδίων στον Κάμπο, έβλεπα στο γραμματοκιβώτιο φουσκωμένο φάκελο με τ’ όνομά μου. Υπήρχε μια σχεδόν ερωτική λαχτάρα, μέχρι να πάρεις το γράμμα στα χέρια σου, να το ανοίξεις με την ησυχία σου και να το απολαύσεις. Αλλά κι αντίστροφα: όταν έστελνα το γράμμα, ανεξάρτητα από περιεχόμενο. Όταν με μια υλική χειρωνακτική πράξη έριχνες τον βαρύ στολισμένο με γραμματόσημα χειρόγραφη διεύθυνση στο γραμματοκιβώτιο. Σαν να του έλεγες «καλό ταξίδι» σαν να του έλεγες «καλές ειδήσεις».

Αγαπάω τα ταχυδρομεία και τους ταχυδρόμους! Τον κύριο Λουκά, το Γρηγόρη, το Λευτέρη. Όσους μας χτυπούσαν στην πόρτα αφήνοντας τα καλά και τα κακά μαντάτα (τα δεύτερα σχεδόν πάντα λογαριασμοί). Είναι σίγουρο ότι η επικοινωνία μας έχει αλλάξει. Είναι ψηφιακή, είναι γρήγορη, είμαι αλλιώτικη. Αλλά ένα γαμημένο βιβλίο πώς να στο στείλω αν όχι σε κλειστό φάκελο στολισμένο με γραμματόσημα;

Γι’ αυτό είμαι οργισμένος! Αυτές τις μέρες στέλνω το καινούργιο βιβλίο μου σε φίλους και φίλες σ’ όλη την Ελλάδα. Τρομαχτικές καθυστερήσεις. Εκεί που ήθελε μια άντε δυο μέρες εργάσιμες να πάει χτυπάει στην καλύτερη δεκαήμερα. Κι αντίστροφα Αθήνα (Σύνταγμα – Χίος) άλλες δέκα ημέρες.  Έχω διαβάσει στον τοπικό τύπο από τον Σαράντο Πιτσιλαδή ακόμα πιο ακραίο: Θεσσαλονίκη – Χίος 22 μέρες (κι ήταν και προσκλητήριο γάμου, μάλλον για βάφτιση θα ήρθε!  ).

Τι συμβαίνει; Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία έχουν αποψιλωθεί από προσωπικό. Ταχυδρομικά Γραφεία έχουν κλείσει. Διανομέας στην ημιαστική περιοχή μας περνάει μια φορά τη βδομάδα.  Οι εργαζόμενοι σε εξουθενωτικές βάρδιες.  Έχουν απαξιωθεί. Με απώτερο σκοπό, έτσι απαξιωμένα, να ξεπουληθούν μπιρ παρά σε καμιά ξένη εταιρεία. Με θαλασσοδάνεια, με επιδοτήσεις, με ελαστική εργασία. Έτσι όπως ωραία κανοναρχεί το ΔΝΤ συμφωνεί και η ΕΕ και πλειοδοτεί η αριστερή (μην πω τίποτα τώρα!) κυβέρνηση των αθλίων. Δεν τα λέω από μόνος μου. Μου τα είπαν αγαπημένοι  φίλοι από τα παλιά. Ο Γιάννης και η Μίλυ.

Λέει μια παλιά ρήση από τον 19^ο αιώνα ότι έχεις Κράτος όταν 1. Έχεις νόμισμα (δεν έχουμε) 2. Έχεις στρατό (χα! Του ΝΑΤΟ είναι!) κι έχεις και 3. Ταχυδρομείο και γραμματόσημο. Σκεφτείτε το «3».

Αγαπάω τα ταχυδρομεία και τους ταχυδρόμους!

Δος μοι τούτον τον ξένον…

 

Ο Μ. από την Αλβανία ζει κάπου 15-20 χρόνια στη γειτονιά μας. Στο Κάστρο της Χίου. Ήρθε από το πρώτο κύμα των μεταναστών και παρέμεινε. Δεν καζάντισε. Δεν ήταν έξυπνος; Δεν ήταν πονηρός; Δεν ήταν δικτυωμένος με τους συμπατριώτες του; Και στη δουλειά δεν είναι τζιμάνι, αργός είναι, γι’ αυτό και δεν τον παίρνουν στα συνεργεία… είναι ωστόσο καλό παιδί, και νοικοκύρης. Συχνά πυκνά τον φωνάζουμε στο πατρικό για ψευτομερεμέτια. Ζούσε ακόμα ο πατέρας μου όταν τον φωνάξαμε για να βάψει τα καλοριφέρ. Ο Μ. είναι πετσί και κόκαλο. «καλώς τον χοντρό» του έλεγε ο πατέρας μου.

Στα χρόνια που πέρασαν, ο Μ. ήταν και είναι σταθερή αξία. Για να σκαλίσει τον κήπο της μάνας. Να ξεχορταριάσει και να βγάλει την πατάτα. Να βάψει τον τοίχο της πίσω αυλής. Να μαζέψει και να πετάξει μπάζα που έμειναν μετά από εργασίες. Η μάνα πάντα του ξεχωρίζει φαγάκι, από το δικό μας, του τηλεφωνεί στο κινητό: «Παιδί μου έφαγες; Έλα σπίτι να πάρεις φαγητό!». Και του το ετοιμάζει σε ταπεράκι μιας χρήσεως, πάντα με ψωμάκι και σαλάτα. Στα ντουζένια της του βάζει και καμιά μπιρίτσα!

Ο Μ. ζει σε μια αποθήκη. Παλιότερα ζούσε σε σπιτάκι κανονικό (όχι καμιά βίλα) . δεν είχε ο έρμος να πληρώσει νοίκι και λογαριασμούς και εκπαραθυρώθηκε. Ζει σε μια αποθήκη σε βουβό δρομάκι της γειτονιάς μας. Χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς νερό, χωρίς τουαλέτα. Μόνο ένα κρεβατάκι χωράει κι η αναμονή για κανένα μεροκάματο.

Σήμερα έκλαιγε. «Θα πάω να σκοτωθώ!» μου είπε. «Δεν μπορώ άλλο χειμώνα εκεί μέσα». Σώπα ρε χαζέ του λέω. Η ζωή είναι ωραία, που να πας να φύγεις; Αυτό είπα. Και δεν ξέρω αν θα το κρατήσω, έχουμε κι εμείς τα ζόρια μας. Αλλά, το κέρατό μου, ένα δωματιάκι με λίγη ζεστασιά για το χειμώνα, και με τρεχούμενο νερό για το παιδί αυτό (γιατί παιδί είναι κι ας σαραντάρισε τόσα χρόνια) να κόψουμε το λαιμό μας κοτζάμ γειτονιά να το βρούμε, λέω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.

 

Των διακοπών βρε…

– πάμε για μια μικρή απόδραση (ώπα ρε Πεταλούδα, που έσπασες τις αλυσίδες)

– θα φορτίσουμε μπαταρίες (πάλι στην πρίζα δηλαδή)

– να ξαναβρούμε τη γνησιότητα (φαρμακωμένη ντομάτα 10 € στη σαλάτα)

– η παραλία έχει πολύ κόσμο (γιατί ήρθατε κι εσείς και άλλοι πολλοί)

– ανακαλύψαμε έρημη παραλία! (και την βάζουμε στα ΜΚΔ για να πάψει να είναι έρημη)

– τρομερά φρέσκα καλαμαράκια (κατεψυγμένα είναι και νοστιμότατα indeed)

– πόσο ευτυχισμένοι εσείς στο νησί! (ναι, αλλά το χειμώνα δεν ξεκουνιέστε να μας δείτε)

– πόσο παγωμένα τα νερά! Είναι πάντα έτσι; (Όχι βέβαια, για σας ειδικά ρίξαμε παγάκια)

– πω πωωω έχετε κυκλοφοριακό πρόβλημα  στην πόλη σας (ναι, ενώ στην πρωτεύουσα η κυκλοφορία των ΙΧ είναι ένα απαλό ρυάκι)

– απαράδεκτο να μην έχει wi fi η παραλία (το ψαρέψαμε το γουάιφάει  σε κάτι βράχια και το φέρνουμε, στα κάρβουνα θα το ψήσουμε )

– να στήσουμε εδώ σκηνή δίπλα σας; (ευχαρίστως, αλλά σκηνή είπαμε όχι πολυκατοικία!)

– ποιο είναι το καλύτερο πανηγύρι; (να μην σε πάρω στο λαιμό μου τώρα)

– θέλουμε μια τέλεια, οικονομική, συμφέρουσα και γκλαμουράτη τακτοποίηση σε δωμάτιο (κι εγώ τη Monica Belluci αλλά δεν το κάνω θέμα)

Να μας έρχεστε παιδιά, να μας έρχεστε. Μην κοιτάτε τι λέμε, αρκεί ο αμοιβαίος σεβασμός. Αυτό χρειάζεται απλά… κατά τα άλλα, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Καλοδεχούμενοι ρε πατριώτες!  

 

Πρακτικός οδηγός θερινών συγκατοικήσεων (και επιβίωσης)

Επειδή οι περιστάσεις και οι δυσκολίες τους είναι δεδομένες, πολύ συχνά οι έχοντες σπίτι σε νησί βρίσκονται μπροστά σε θερινές συγκατοικήσεις πολυάριθμων φίλων και γνωστών. Συνήθως ολιγοήμερες , δεν μας παίρνει και για παραπάνω. Κι επειδή βεβαίως «όλοι οι καλοί χωράνε» αλλά υπάρχουν και πρακτικά ζητήματα… επεξεργαστήκαμε έναν σύντομο πρακτικό οδηγό, απόσταγμα γνώσης κι εμπειρίας στο θέμα. Αβάντι λοιπόν!

• Ο ύπνος  ΔΕΝ είναι πρόβλημα. Επιστρατεύουμε καναπέδες, ράντζα, στρώματα, ακόμα και θαλάσσης,  επινοούμε χώρους υπνοδωματίων που ούτε τους έχουμε φανταστεί. Όλοι ευχαριστημένοι στην τελική, μια που δεν ήρθαμε διακοπές για να …κοιμόμαστε.
• Το φαγητό ΔΕΝ είναι πρόβλημα. Φτάνει να υπάρχει ένα βασικό (και επαρκές σε ποσότητα) φαγητό βάσης, συνήθως ταψιού. Γεμιστά, μπριάμ, παστίτσια και μουσακάδες. Από εκεί και μετά ο καθένας και η καθεμιά όπως μπορεί πορεύεται. Με σνακ αγορασμένα ή ότι προτιμάει.
• Πάντα πολλά φρούτα και ψωμάκι φρέσκο.
• Κολακέψτε ξεδιάντροπα τον μάγειρα/μαγείρισσα της παρέας. Ακόμα και να το φαγάκι έχει βγει ανάλατο. Θα το θεωρήσει μεγάλη τιμή και … καθαρίσατε για τις υπόλοιπες μέρες.
• Πρέπει πάντα να υπάρχει επάρκεια μεταφορικών μέσων. Αυτοκίνητα, μηχανάκια, ποδήλατα, όλα διαθέσιμα. Επειδή οι διαθέσεις δεν συμπίπτουν και συχνά η αυτονομία κίνησης είναι το κλειδί της επιτυχημένης, δίχως προβλήματα μετακίνησης.
• Μην δίνετε παραπάνω σημασία απ’ ότι πρέπει στην ουρά για το ντους μετά τη θάλασσα. Το λάστιχο της αυλής έχει περισσότερη πέραση και μεγαλύτερη πλάκα.
• Το ψυγείο είναι θέμα. Πρώτον δεν προλαβαίνει να παγώσει με το άνοιξε κλείσε από διάφορα χέρια, δεύτερον τι να πρωτοχωρέσει; Επιστρατεύουμε τα φορητά ψυγειάκια παραλίας, τον καταψύκτη της γειτόνισσας και ό,τι άλλο προκύψει στη φαντασία μας.
• Προμηθευτείτε πολύμπριζα. Τόσο για τα διάφορα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια που διαρκώς γυρεύουν φόρτιση, όσο και για τις απίθανες ανάγκες που μπορεί να προκύψουν και ούτε καν τις φανταζόμαστε.
• Το φαρμακείο απαραίτητο. Με τα βασικά, αλλά με προσοχή να μην έχουν λήξει. Όχι σαν τον ξάδερφο τάδε που είχε στρατιωτικά φάρμακα από τη θητεία του, το 1980.
• Αν το κοντινότερο μαγαζί για ψώνια (από φαγώσιμα μέχρι τσιγάρα κ.ά) απέχει αρκετά, συνεννοούμαστε να γίνονται συγκεντρωτικά από έναν δυο θαρραλέους εθελοντές, όποιος ξεχνιέται τραβάει μόνος του το ζόρι.
• Μη σνομπάρετε την ντόπια παραγωγή, ούτε τα πεσκέσια.  Τα κεράσματα από το μποστανάκι του γείτονα έχουν σώσει ζωές και φιλίες.
• Ωράρια και αυστηροί κανόνες δεν υπάρχουν. Μόνο αλληλοσεβασμός, ανεκτικότητα και όχι πολλές τσιριμόνιες για ασήμαντα στην τελική, πράγματα.

Οι συμβουλές μπορεί να είναι άπειρες, αλλά σημασία δεν έχουν οι συμβουλές. Σημασία έχει η όρεξη να περάσουμε καλά κι όχι να βγάλουμε τα μάτια μας. Έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας να το κάνουμε το χειμώνα. Τώρα ας κάνουμε καμιά βουτιά!…

Της Αγιάς Μαρίνας

Ήταν σημαδιακή μέρα η 17 του Ιούλη στη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων. Είχαμε και γιορτάζαμε την Αγιά Μαρίνα Εγκρεμού, εκκλησιά της συνοικίας μας. Είχαν προηγηθεί οι Άγιοι Ανάργυροι και θ’ ακολουθούσαν το μικρό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, και φυσικά η γιορτή για όλη τη Χίο, της Αγιάς Μαρκέλλας, όπου και αργία και εκδρομή, και διανυκτέρευση στρωματσάδα στην παραλία και μπάνιο το πρωί πρωί.

Ακούγεται ίσως παράξενη αυτή αναφορά στο εορτολόγιο στην εποχή μας. Κι όμως για μας που μεγαλώσαμε στη δεκαετία του 70, ήταν το επίκεντρο του καλοκαιριού, εκεί που η χαρά κι η ξεγνοιασιά ωρίμαζε χωρίς να πιάσει να ξεφτίζει. Μας μάντρωναν από τα μπάνια, μας φόραγαν τα καλά μας, πηγαίναμε στην εκκλησιά, στον περίβολο. Μας έπαιρναν δώρα από τους πάγκους, ζαχαρωμένα μήλα και παστέλι. Σύντομα τα καλά μας και τα λουστρίνια παπούτσια ή τα πέδιλα, γίνονταν ελεεινά καθώς παίρναμε τις μεγάλες κατηφόρες και σηκώναμε τη σκόνη των ατέλειωτων παιχνιδιών μας. Ακόμα, πρέπει να το πω, Μαρίνες λόγω γειτνίασης με την εκκλησιά είχαμε πολλές στο συνοικισμό μας. Μεταξύ τους κι ένας παιδικός έρωτας, στην ‘ώριμη’ ηλικία των 8 ετών…

Αλλά για την οικογένεια μας η μέρα αυτή ήταν ξεχωριστή για δυο ακόμα λόγους. Ήταν τα γενέθλια του πατέρα, γιορτή που απέκρυβε και τα τελευταία χρόνια είχαμε ανακαλύψει και γιορτάζαμε με τούρτα και μεζέδες. Έκανε ότι δεν του άρεσε («τι είναι αυτές οι βλακείες, γέρος άνθρωπος») αλλά το περίμενε σαν μικρό παιδί. Και ταυτοχρόνως, ήταν η επέτειος του γάμου των γονιών μου. Ανήμερα της Αγιάς Μαρίνας το 1966… Πέρσι αυτή τη σημαδιακή μέρα, ήταν η πρώτη μέρα που μπήκε στο Νοσοκομείο με το καρδιακό πρόβλημα… ανυποψίαστοι κι αισιόδοξοι τότε, δεν ξέραμε ότι είχε μπαρκάρει για το μεγάλο ταξίδι (αυτό το γαμημένο που κανείς δεν ήρθε πίσω να μας πει, όπως έγραψε κι ένας φίλος).

Κι αυτή η μέρα έχει γίνει γλυκόπικρη. Σαν ζαχαρωτό που αφήνει στο στόμα σου στάχτη .-  17.VII.2015

Για την πολιτική την αριστερά και το χαμόγελο

Έλεγα τις προάλλες σ’ έναν φίλο ότι αυτό που λείπει στην εβδομάδα πριν το Δημοψήφισμα της Κυριακής είναι το χαμόγελο.  Όλοι και όλες με περισσή κατήφεια και αυστηρότητα κρίνουμε, επικρίνουμε, δικάζουμε και καταδικάζουμε. Όχι ότι υποτιμώ τη σοβαρότητα της κατάστασης, ίσα ίσα. Αλλά πάντοτε για μένα και τους φίλους μου, η στιγμή που καλούμαστε ως πολίτες να αποφασίσουμε δεν ήταν μια στιγμή στενάχωρη. Ήταν μια στιγμή χαράς. Ακόμα και παιγνιώδης και καλαμπουρτζίδικη. Έτσι, καλά ή κακά, μάθαμε να λειτουργούμε πολιτικά κι επιτρέψτε μου να νομίζω ότι δεν λαθέψαμε.

Αντίθετα τη βδομάδα που οδεύει προς το τέλος της, όλα σοβάρεψαν. Μια ζοφερή αυστηρότητα πλάκωσε τα πάντα. Πικρές τοποθετήσεις, χαρακτηρισμοί, κακοποιήσεις. Εκβιασμοί τηλεφωνικοί. Πιέσεις αφόρητες. Μισόλογα και απαιτήσεις δεν είναι η ώρα να επεκταθώ.

Σήμερα το μεσημέρι είδα μια διαδικτυακή ανάρτηση ενός παλιού φίλου, που την κρίση του την εκτιμώ αν και δεν τη συμμερίζομαι, που εξομοίωνε την ψήφο μου μεθαύριο (θα ψηφίσω «ΟΧΙ») με την ψήφο των ναζί. Στην αρχή τσαντίστηκα, μετά πικράθηκα. Αλλά στο τέλος, πέρα από το άστοχο της δήλωσης, σκέφτηκα ότι γραφόταν από έναν άνθρωπο τσαντισμένο, θυμωμένο και χωρίς σωστή κρίση. Έχω πέσει στο ίδιο λάθος. Ουδείς αναμάρτητος. Νομίζω ότι και ο ίδιος θα το κατάλαβε. Αν δεν το κατάλαβε λυπάμαι.

Απόψε πήγα σε μια ανοιχτή συγκέντρωση υπέρ του «ΟΧΙ». Ήταν μια όμορφη, μεγάλη και σε κάποιες στιγμές συγκινητική αλλά και δυναμική συγκέντρωση. Εκεί, στα διπλανά τραπεζάκια της πλατείας, βρήκα κι ανθρώπους που θα ψηφίσουν «ΝΑΙ». Κουβεντιάσαμε, τσακωθήκαμε, τη μια στιγμή το χοντρύναμε την επόμενη πειραχτήκαμε. Αλλά με την καθαρότητα της ανταλλαγής των επιχειρημάτων, με την αμεσότητα του να κοιτάς τον άλλον στα μάτια.. Όχι με διαδικτυακές εξυπνάδες και κακότητες, όχι με αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων των καναλιών.

Τολμώ να ισχυριστώ ότι αυτό είναι ένα μήνυμα για την αριστερά. Αυτή την αριστερά που από παιδάκια σχεδόν υπηρετούμε. Για λόγους που μέχρι και σήμερα που δεν είμαστε τόσο παιδάκια, ισχύουν στο ακέραιο…  Να αφήσει τον γυάλινο κόσμο των non paper, των διαρροών, των «κύκλων», της μυστικής διπλωματίας, των κλειστών επιτελείων, των μυστικοσυμβούλων και των παραγόντων, των στημένων πάνελ, των υπερφωτισμένων στούντιο. Δεν είναι αυτό το γήπεδό της, είναι το γήπεδο των αντιπάλων, που αυτές τις μέρες με την ξετσιπωσιά τους δίνουν ρέστα. Να ξαναβρεί την επικοινωνία, την άμεση επαφή με τις φλέβες της κοινωνίας, να πάρει ζωή από τη δυναμική των αντιθέσεων της ίδιας της πραγματικής ζωής. Να ξαναβρεί το βηματισμό της στα καφενεία και στις πλατείες, στα μαγαζιά και στους χώρους δουλειάς.  Τότε δεν θα έχει νικήσει απλά η αριστερά, θα έχει νικήσει η πολιτική. Πολιτική, στην πρωταρχική της έννοια είναι να αποφασίζουν οι άνθρωποι για τη μοίρα τους. Τότε θα έχει νικήσει το χαμόγελο.

Φυσάει ένας δροσερός αέρας. Χαμογελάω.

Πήγα στην Τράπεζα και…

Η παρέα πίνει κάτι σεμνά ουζάκια της Παρασκευής, καλά αραγμένη πάνω στο επερχόμενο Σαββατοκύριακο. Ελάχιστος μεζές, κάτι λίγα θαλασσινά που κεντάνε και ωραία τυράκια. Το πρωί έριχνε καρέκλες, τώρα κάνει ζέστη. Κουβέντες πολλές και διαφορετικές.  Ο Αντωνάκης, αναπόσπαστο μέλος της παρέας, μπλαμπλάκιας και «οικονομολόγος» έχει επιδοθεί σε αναλύσεις ατελείωτες κατά το συνήθειο του.  Όλα αυτά τα χρόνια που η λίγο πολύ σταθερή παρέα συναντιέται μεσημέρι Παρασκευής, ο Αντωνάκης , έχει προβλέψει 20 μπανκ ραν μετά γκρέξιτ, 15 χρεοκοπίες, 10 εμφυλίους, καμιά εικοσαριά επιστροφές στη δραχμή κι άλλους τόσους λιμούς. Όλα αυτά με το μεζεδάκι τσιμπημένο στο πηρούνι.  Όταν αρχίζει την ιερεμιάδα (τον τελευταίο καιρό πιο έντονη) έχει την κλισέ φράση, σήμα κατατεθέν: «Πήγα το πρωί στην Τράπεζα και μου είπανε…». Εκεί επικαλείται πηγές εμπιστευτικές, μυστικές πληροφορίες, φωνές εξ ουρανού, κρυφά μηνύματα της CIA.  Ωστόσο πάντα :  «Πήγα το πρωί στην Τράπεζα και μου είπανε…».  Σήμερα από το βάθος της παρέας, ο συνήθως αμίλητος, Μάρκος  του απάντησε με φωνή σπηλαιώδη. «Ρε συ Αντώνη κάθε πρωί πας στην Τράπεζα και σου τα λένε αυτά;»… Θιγμένος ο Αντωνάκης απαντά στο φτερό «Μάλιστα κύριε, έχετε πρόβλημα;»… «Κανένα πρόβλημα ρε συ. Αλλά να τους πεις να σου δίνουνε από βραδίς το κλειδί να πέφτεις να κοιμάσαι, και κάθε πρωί να στα λένε ρε μπαγάσα να τα έχεις και φρέσκα…». Κέρασα τα επόμενα. Και με ομελέτα με μπαστρουμά. Μπανκ Ραν.