Της Αγιάς Μαρίνας

Ήταν σημαδιακή μέρα η 17 του Ιούλη στη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων. Είχαμε και γιορτάζαμε την Αγιά Μαρίνα Εγκρεμού, εκκλησιά της συνοικίας μας. Είχαν προηγηθεί οι Άγιοι Ανάργυροι και θ’ ακολουθούσαν το μικρό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, και φυσικά η γιορτή για όλη τη Χίο, της Αγιάς Μαρκέλλας, όπου και αργία και εκδρομή, και διανυκτέρευση στρωματσάδα στην παραλία και μπάνιο το πρωί πρωί.

Ακούγεται ίσως παράξενη αυτή αναφορά στο εορτολόγιο στην εποχή μας. Κι όμως για μας που μεγαλώσαμε στη δεκαετία του 70, ήταν το επίκεντρο του καλοκαιριού, εκεί που η χαρά κι η ξεγνοιασιά ωρίμαζε χωρίς να πιάσει να ξεφτίζει. Μας μάντρωναν από τα μπάνια, μας φόραγαν τα καλά μας, πηγαίναμε στην εκκλησιά, στον περίβολο. Μας έπαιρναν δώρα από τους πάγκους, ζαχαρωμένα μήλα και παστέλι. Σύντομα τα καλά μας και τα λουστρίνια παπούτσια ή τα πέδιλα, γίνονταν ελεεινά καθώς παίρναμε τις μεγάλες κατηφόρες και σηκώναμε τη σκόνη των ατέλειωτων παιχνιδιών μας. Ακόμα, πρέπει να το πω, Μαρίνες λόγω γειτνίασης με την εκκλησιά είχαμε πολλές στο συνοικισμό μας. Μεταξύ τους κι ένας παιδικός έρωτας, στην ‘ώριμη’ ηλικία των 8 ετών…

Αλλά για την οικογένεια μας η μέρα αυτή ήταν ξεχωριστή για δυο ακόμα λόγους. Ήταν τα γενέθλια του πατέρα, γιορτή που απέκρυβε και τα τελευταία χρόνια είχαμε ανακαλύψει και γιορτάζαμε με τούρτα και μεζέδες. Έκανε ότι δεν του άρεσε («τι είναι αυτές οι βλακείες, γέρος άνθρωπος») αλλά το περίμενε σαν μικρό παιδί. Και ταυτοχρόνως, ήταν η επέτειος του γάμου των γονιών μου. Ανήμερα της Αγιάς Μαρίνας το 1966… Πέρσι αυτή τη σημαδιακή μέρα, ήταν η πρώτη μέρα που μπήκε στο Νοσοκομείο με το καρδιακό πρόβλημα… ανυποψίαστοι κι αισιόδοξοι τότε, δεν ξέραμε ότι είχε μπαρκάρει για το μεγάλο ταξίδι (αυτό το γαμημένο που κανείς δεν ήρθε πίσω να μας πει, όπως έγραψε κι ένας φίλος).

Κι αυτή η μέρα έχει γίνει γλυκόπικρη. Σαν ζαχαρωτό που αφήνει στο στόμα σου στάχτη .-  17.VII.2015