Η σατανική καφετιέρα

Κάπως έτσι αν θυμάμαι καλά ήταν ένα από τα αξεπέραστα αρθράκια του Umberto Eco στην τακτική του στήλη στο Espresso. Ήρθε η ώρα να τον δικαιώσω μετά από χρόνια τον αγαπημένο καθηγητή.

Είπαμε μέρες που είναι να κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας. Και διαλέξαμε μια από τις σύγχρονες, ντιζαϊνάτες κι αποδειγμένα καλές καφετιέρες. Ξέρετε, αυτές που φτιάχνουν καφέ και άλλα ροφήματα με κάψουλες (σου στοιχίζει ο κούκος αηδόνι, αλλά είναι άλλη ιστορία). Υπερπροχωρημένα πράγματα, αλλά και ο καφές καλός, η τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου κ.λπ.

Διαλέγουμε μέσα στη ραστώνη το χτεσινό απόγευμα Πρωτοχρονιάς να εγκαινιάσουμε το νέο μας απόκτημα. Να φτιάξουμε ένα εσπρεσάκι  ό,τι χρειάζεται για να ανοίξει το μάτι μετά από πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.  Όλα έτοιμα, η καφετιέρα ξεπακετάρεται και είναι έτοιμη να μπει σε δράση. Αμ δε!

Ξεκινάμε τη διαδικασία. Κάτι μασκαρατζίδικα πράγματα που έλεγε κι ο Ζήκος. Να μοντάρουμε, να βάλουμε κάτι μπλιμπλίκια με barcode για να ξέρει η ρουφιάνα η καφετιέρα τι καφέ θα φτιάξει. Τα κάνουμε όλα σωστά. Μπα… Κρανίου Τόπος. Η καφετιέρα ανάβει τα λαμπάκια της και μας κοιτάει ακούνητη κι αδιάφορη.

Ανοίγουμε το εγχειρίδιο, το manual (γραμμένο όπως έλεγε πάλι ο Eco από ηλίθιους για πιο ηλίθιους). Πάλι βήμα βήμα η διαδικασία: τίποτα. Επιστρατεύουμε τη συλλογική σοφία του νοικοκυριού μας. Μήπως έτσι, μήπως αλλιώς; Τίποτα.  Πέφτουν κάτι καντίλια ανελέητα στους γερμανούς κατασκευαστές, στον καπιταλισμό, στις υπεραγορές, στην κακή μας τη μοίρα. Μετά καταφεύγουμε στο διαδίκτυο. Και στο youtube είναι ένας εγγλέζος τυπάς που κάνει βήμα βήμα καφέ στη σατανική καφετιέρα και μας το δείχνει. Εδώ είμαστε λέμε…  Κολοκύθια. Στο τέλος του βίντεο ο εγγλέζος (ο παλιοκερατάς!)  πίνει απολαυστικά το εσπρεσάκι του, εμείς έχουμε μείνει … (να μην πω με τι) στο χέρι.

Παίζει να έχει πρόβλημα οπότε θα την πάμε πίσω. Παίζει να είμαστε όντως τόσο ηλίθιοι και να έχουμε κάνει κάτι λάθος. Παίζει ακόμα να είναι τόσο περίπλοκη που για να πιείς ένα ρημαδοκαφέ να πρέπει να μπεις σε εργαστήριο της NASA. Στο μεταξύ με τη σατανική καφετιέρα, που έχει μείνει αγέρωχη στον πάγκο της κουζίνας, ανταλλάσσουμε βλέμματα μίσους, και της μουρμουρίζω κατάρες με σφιγμένα δόντια. Δεν απαντά. Πλήρης απαξίωση.

Θα τη βρω την άκρη που θα πάει. Ωστόσο σήμερα το πρωί κατέφυγα στην παραδοσιακή, πολύχρονη, σίγουρη, σταθερή, συνεπή, δοκιμασμένη λύση. Μπρίκι, αναπτήρας, γκαζάκι.