Αντίδοτο στο βούρκο

το κειμενάκι που θα διαβάσετε,  ήταν η συμβολή μου στο αφιέρωμα της καλής πολιτικής/πολιτιστικής ιστοσελίδας Aplotaria.gr της Χίου, για πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε από το 2014, απόψε ειδικά που ο δημόσιος βίος πραγματικά κυλιέται στο βούρκο και στην ξεφτίλα νομίζω, ότι η θύμηση του κυρίου Πάνου και των συναγωνιστών του είναι η μόνη σωτηρία.  

Η αναχώρηση του Πάνου Καρασούλη

Ήταν πρωί της 9ης Οκτωβρίου, όταν μάθαμε από το μακρινό Βανκούβερ του Καναδά, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια με τα παιδιά του, το άγγελμα του θανάτου του συμπολίτη μας αντιστασιακού Πάνου Καρασούλη. Του ασυρματιστή της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής στη Χίο το 1943-44. Του συναγωνιστή του αδικοχαμένου από προδοσία Ανθυπολοχαγού Ιάσονα Καλαμπόκα. Τον αποχαιρετήσαμε, εδώ στη Χίο, αρκετές μέρες αργότερα.

Τον κ. Πάνο τον γνωρίσαμε παιδιά σχεδόν, ως άριστο τεχνίτη ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών στο μικρό μαγαζάκι του στα στενά της αγοράς. Αργότερα μάθαμε για τη δράση του. Τον γνωρίσαμε ακόμα από το βιβλίο του για την Αντίσταση στο νησί μας, τα άρθρα του και την αδιάκοπη προσπάθεια του, να μην ξεχαστούν οι αγώνες της γενιάς του και να τιμηθούν όπως τους αξίζει. Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, κάτι για το οποίο αγωνιούσε μέχρι τις τελευταίες του στιγμές, παίρνει ξεχωριστή σημασία σήμερα που το τέρας του φασισμού σηκώνει κεφάλι, στην Ελλάδα και αλλού.

Η γενιά της Εθνικής μας Αντίστασης, σιγά σιγά κλείνει το βιολογικό της κύκλο. Όλο και λιγότεροι μένουν πια κοντά μας. Κι επειδή η απόσταση, αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, συχνά νομίζουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους εξωπραγματικούς, για μεγέθη πέρα από τα δικά μας μέτρα. Κι όμως. Πρόκειται για ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, σαν όλους μας. Τέτοιοι απλοί άνθρωποι, σαν τον Πάνο Καρασούλη, ήταν που πήραν τις μεγάλες αποφάσεις και έκαναν τα μεγάλα έργα της Αντίστασης. Κι αυτό είναι που τους κάνει ακόμα πιο συγκλονιστικούς.