Δος μοι τούτον τον ξένον…

 

Ο Μ. από την Αλβανία ζει κάπου 15-20 χρόνια στη γειτονιά μας. Στο Κάστρο της Χίου. Ήρθε από το πρώτο κύμα των μεταναστών και παρέμεινε. Δεν καζάντισε. Δεν ήταν έξυπνος; Δεν ήταν πονηρός; Δεν ήταν δικτυωμένος με τους συμπατριώτες του; Και στη δουλειά δεν είναι τζιμάνι, αργός είναι, γι’ αυτό και δεν τον παίρνουν στα συνεργεία… είναι ωστόσο καλό παιδί, και νοικοκύρης. Συχνά πυκνά τον φωνάζουμε στο πατρικό για ψευτομερεμέτια. Ζούσε ακόμα ο πατέρας μου όταν τον φωνάξαμε για να βάψει τα καλοριφέρ. Ο Μ. είναι πετσί και κόκαλο. «καλώς τον χοντρό» του έλεγε ο πατέρας μου.

Στα χρόνια που πέρασαν, ο Μ. ήταν και είναι σταθερή αξία. Για να σκαλίσει τον κήπο της μάνας. Να ξεχορταριάσει και να βγάλει την πατάτα. Να βάψει τον τοίχο της πίσω αυλής. Να μαζέψει και να πετάξει μπάζα που έμειναν μετά από εργασίες. Η μάνα πάντα του ξεχωρίζει φαγάκι, από το δικό μας, του τηλεφωνεί στο κινητό: «Παιδί μου έφαγες; Έλα σπίτι να πάρεις φαγητό!». Και του το ετοιμάζει σε ταπεράκι μιας χρήσεως, πάντα με ψωμάκι και σαλάτα. Στα ντουζένια της του βάζει και καμιά μπιρίτσα!

Ο Μ. ζει σε μια αποθήκη. Παλιότερα ζούσε σε σπιτάκι κανονικό (όχι καμιά βίλα) . δεν είχε ο έρμος να πληρώσει νοίκι και λογαριασμούς και εκπαραθυρώθηκε. Ζει σε μια αποθήκη σε βουβό δρομάκι της γειτονιάς μας. Χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς νερό, χωρίς τουαλέτα. Μόνο ένα κρεβατάκι χωράει κι η αναμονή για κανένα μεροκάματο.

Σήμερα έκλαιγε. «Θα πάω να σκοτωθώ!» μου είπε. «Δεν μπορώ άλλο χειμώνα εκεί μέσα». Σώπα ρε χαζέ του λέω. Η ζωή είναι ωραία, που να πας να φύγεις; Αυτό είπα. Και δεν ξέρω αν θα το κρατήσω, έχουμε κι εμείς τα ζόρια μας. Αλλά, το κέρατό μου, ένα δωματιάκι με λίγη ζεστασιά για το χειμώνα, και με τρεχούμενο νερό για το παιδί αυτό (γιατί παιδί είναι κι ας σαραντάρισε τόσα χρόνια) να κόψουμε το λαιμό μας κοτζάμ γειτονιά να το βρούμε, λέω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.