για την πόλη -για τον δάσκαλο Κωστή Κολώτα

«Ευτυχισμένοι όσοι γεννηθήκαμε και περάσαμε  τα δύσκολα, τα στερημένα, τις πιο πολλές φορές παιδικά χρόνια, σε μια πόλη ή σε μια κοινότητα, σε μια πολιάδα κοινότητα… Άλλοτε η πόλη ήταν ένα ποίημα. Ένα ποίημα κι ένα δημιούργημα με τέχνη, με ευαισθησία, με πινελιές πολιτισμού και πνευματικότητας, με όνειρα και οράματα.  Κι ήταν κοιτίδα ονείρων κι οραμάτων. Η γειτονιά, το σοκάκι, ή έστω το στενοσόκακο, που χωρούσε μόλις ένα αυτοκίνητο να περάσει. Χωρούσαν όμως πολλά όνειρα.»

Κωστή, συνονόματε… σε ζήσαμε ελάχιστα… ευτυχώς πρόλαβες να μας χαρίσεις λίγη από τη σοφία, το γέλιο σου και τα στενοσόκακα της Λεμεσού. Δεν είναι και λίγο.