Άφησε έξω από τη βαλίτσα τα όνειρά σου

Στα δεκαοκτώ, ξεκινάς για σπουδές στη μεγάλη πολιτεία. Φτιάχνεις τη μικρή μονοκατοικία, την ιδιόκτητη, με δανεικά έπιπλα, φαντασία και όνειρα. Τρέχεις με τη σχολή και με δουλειές δεξιά κι αριστερά, φυλλάδια στα φανάρια και στα διόδια κι άλλα τέτοια, συμπληρώνεις το ισχνό μηνιάτικο. Ερωτεύεσαι, ξενυχτάς, ταξιδεύεις, γελάς, διαχειρίζεσαι τη ζωή σου. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς να πολυσκέφτεσαι. Ζεις ένα μυρμηγκάκι κι εσύ ανάμεσα στα τόσα άλλα. Χαμογελαστό και νόστιμο μυρμηγκάκι. Είσαι έξυπνη και μελετηρή. Παίρνεις πτυχίο. Πλατιά χαμόγελα στις φωτογραφίες της ορκωμοσίας. Ο πατέρας και η μάνα. Η γιαγιά και λοιποί συγγενείς καμαρώνουν. Για το μικρό σκαλοπάτι που ανέβηκες πάνω από μας. Για το μεγάλο βήμα που ανοίγεται μπροστά σου. Η φωτογραφία σου στολίζεται σε καλή κορνίζα στα σαλόνια της φαμίλιας. Ψάχνεις δουλειά. Τίποτα. Ψάχνεις παραπλήσια δουλειά. Τίποτα. Ψάχνεις άσχετη δουλειά. Τίποτα. Ψάχνεις οποιαδήποτε δουλειά. Τίποτα. Με τα πολλά, κι αφού έχεις κι έχουν πολλοί παρακαλέσει κάτι βρίσκεις. Ίσα ίσα τα έξοδα και ούτε. Το παλεύεις. Μήνες στις στάσεις των λεωφορείων αξημέρωτα, στο μετρό όταν πέφτει πια η νύχτα. Το παλεύεις. Γιατί είναι η ζωή που πρέπει να τη φέρεις βόλτα. Είναι ο έρωτας που δεν μπορείς να τον αφήσεις πίσω. Με κρύα και με καύσωνες. Μήνες πνιγηροί, μήνες της ασφυξίας. Κι ένα πρωί σου λένε ότι κι αυτή η δουλειά χάθηκε. Τέλος. Επιστρέφεις. Στη μικρή πόλη, στο παιδικό δωμάτιο με τα αρκουδάκια και τις κούκλες μιας άλλης εποχής. Στον χαμηλό ορίζοντα της ματαίωσης. Τα δανεικά έπιπλα επιστρέφονται. Το σπιτάκι θα μείνει άδειο μήπως και νοικιαστεί. Τα δικά σου τα πράγματα, πακετάρονται βιαστικά. Βαλίτσες και χαρτόκουτα του σούπερ μάρκετ. Άκουσέ με. Άφησε έξω από τη βαλίτσα τα όνειρά σου. Αυτά δεν ήταν ποτέ δανεικά, ήταν και είναι δικά σου.