Ρέκβιεμ για τη μεσαία τάξη

Με ιδιόκτητη μονοκατοικία. Όχι τίποτα υπερβολικά πράγματα. Χωρίς αυτοκίνητο. Σε λαϊκή συνοικία. Με κόπο χτισμένη. Αλλά με αυλίτσα, κλιματιστικό και καλοριφέρ. Με τα ζόρια για το πετρέλαιο και την κομμένη σύνταξη, τον τελευταίο καιρό. 1000 € παρά κάτι, και τους τελευταίους μήνες πληρώνεις και 300 κάτι για τα φάρμακα. Όχι τίποτα μεγάλες ασθένειες της ηλικίας. Δυο ψυχές είστε. Τη βγάζετε. Αξιοπρεπώς. Ακόμα. Η μεγάλη κουβέντα για να πεις είναι «εμείς είμαστε νοικοκύρηδες άνθρωποι, μεσαία τάξη».  Όσο ζορίζουν τα πράγματα παραδίνεσαι στην αγκαλιά της τηλεόρασης. Βλέπεις συζητήσεις, εκπομπές, προπαγάνδα, παπαγάλους, κομμένες κεφαλές, πολιτικούς, εμπειρογνώμονες, προσωπικότητες, ειδικούς, ανταποκριτές στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Μ’ αυτά κοιμάσαι και μ’ αυτά ξυπνάς και με τα λεφτά που λιγοστεύουν στο πορτοφόλι, και με τις θεωρίες που ακούς στο καφενείο. Και με την εμμονή περί μεσαίας τάξης. Τις τελευταίες εβδομάδες η ανησυχία περίσσεψε… έσφιγγαν κι οι ζέστες, τα μηνύματα τα έπαιρνες και πάλι από τις οθόνες. Τρόμος. Θα φύγουμε από το ευρώ, θα πεινάσουμε, θα κατρακυλήσουμε, δεν θα είμαστε πια «μεσαία τάξη»… Μ’ αυτόν τον τρόμο πήγες χτες και ψήφισες, ότι ψήφισες. Δεν έκανες την υπέρβαση, φοβήθηκες, τρομοκρατήθηκες, και ζήτω εμάς των παραγωγικών και –δήθεν- ατρόμητων-. Και τα ζάρια κάτσανε , όπως κάτσανε. Στο μεταξύ σε έχουν (έχουμε) στοχοποιήσει. Οι ηλικιωμένοι, οι μη παραγωγικές ηλικίες, οι παππούδες που μας κάψανε, οι ανεγκέφαλοι… να μην ψηφίζουν, να τους κόψουμε το βήχα. Μαλακίες. Τις δικές μας ανεπάρκειες συγκαλύπτουμε. Άμα είχαμε κότσια δεν θα σε αφήναμε τόσον καιρό στην αγκαλιά της τηλεόρασης. Θα το παλεύαμε στην κουβέντα περισσότερο. Ζωντανά και ανθρώπινα. Για να πούμε τελικά ότι η μεσαία τάξη εξαφανίζεται ραγδαία. Όπως το έλεγε κι ένας μουσάτος παππούς που τον έλεγαν Κάρολο.  Και θα το καταλάβαινες καλύτερα απ’ όλους γιατί δεν είσαι φραπεδόμαγκας… το «εμείς ή αυτοί» το καταλαβαίνεις καλύτερα απ’ όλους. Το έχεις ζήσει άλλωστε.

 Αν βλέπαμε αυτή την ταινία το «Θάνατο του Εμποράκου» από το έργο του Άρθουρ Μίλλερ παρέα, πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα…